Hoca bütün öğrencileri tarafından sevilir, yürüyen bir kütüphanedir. Orjinalinden İstanbullu'dur. İstanbul beyefendisine yakışır bir vakarı, konuşması, sıcakkanlılığı vardır. Derslerinde belki de alanına uygun olarak (Çünkü İdare hukuku pek kurallara bağlı olmadan işleyen kurallı bir alan diye tanımlasam yanlış söylemiş olmam sanırım. Her daim bir istisna vardır ve hatta istisnanın istisnası olan durumları bile gördüm, abartmıyorum.): "Arkadaşlar bu konuyu ne olduğunu açıklamaktan ziyade ne olmadığını açıklayarak ele alacağız ki daha iyi anlaşılabilsin. Arif'e de tarif gerekmez zaten." der, milletin ilgisinin dağılmaya başladığını sezdiği anda "Arkadaşlar bu konuda çok para var." veyahut "Bunu sınavda sorarım." diye espiri yapar. Bunu artık o kadar çok söyler ki öğrenciler arasında bu laf duyulduğu anda kim varsa önce güler arkasından derse dikkatle odaklanır. Bir de yeri geldiğinde ders arasında öyle kıvrak espiri yapar ki -gülmeden-, milletin anlaması bir kaç dakikayı bulur ve kahkaha sesleri ancak o zaman duyulur, çoğu zaman ise sadece bir kaç kıkırdama sesi gelir sınıftan.
Bindik vapura geziye çıkacağız. İşte bu şahane Hoca'ya: "Hocam hadi hayırlı uğurlu olsun, artık profesör olmuşsunuz." dediler. Ve Hoca'nın cevabı insanlıktan nasibini almamış, egolarının kurbanı olmuş bir çok hocanın aksine, kendisine yaraşır bir cevaptır: "Arkadaşlar profesör olduk olmasına ama bakalım herşeyden önce adam olabilecek miyiz?" Tüm öğrenciler hep bir ağızdan: "Vuhuuuuvvvv..."
Bir diğer anekdot ise vapurla Mimar Sinan Üniversitesi'nin önünden geçerken: "Arkadaşlar güzelim tarihi bir bina ancak eğitim almış, alanında uzman kişiler tarafından dokusuna uymayan bir şekilde bu kadar bozularak bu hale getirilebilirdi." demişti.
Düşününce haklı olduğu ne çok nokta varmış. Ömrün uzun olsun Hocam. Tekrar bir yerlerde görüşebilmek dileğiyle.
0 yorum:
Yorum Gönder