Depresif olduğum dönemlerde yazı yazmak istemiyorum buraya ama bir o kadar yazma ihtiyacı hissediyorum. Ne yazacağımı kestirdim diyelim, bu sefer de kelimelerimi toparlayamıyorum. Aradan zaman geçip de okuyunca ne s.kimsonik yazmışım lan, ergenler gibi bi de oturup ağlasaydın diyorum. Çok içime kapanıyorum, kimseyle konuşmak bile istemiyorum. Mecbur olduğum şeyler dışında hiç bişey yapasım gelmiyor, ağlasam açılacağım ama ağlayamıyorum. Bir çok insan yemeye verir kendini ben yemekten kaçıyorum, iştahım olmuyor, cins miyim neyim!
Bir yol ayrımındayım bu sefer, hissediyorum. Tüm benliğimi ve geçmişimi silip yeni ve olmadığım bir dünyaya girip yaşayacağım ya da bu berbat bataklığın içerisinde boşuna çabalamaya devam edeceğim. Neyi seçeceğimi bilmiyorum. Oldukça uzun sürdü bu sefer ki kararsızlığım ve bundan hoşlanmıyorum.
Bazı şeyleri söylemekten bile sıkıldım, dile getirmekten ve çabalarımın sürekli boşa çıkıp da dejavu yaşamaktan... Allahım bu yaşıma geldim ve hala bi tane istediğim adamla aynı duygular içinde aynı yatakta yatamadım. Olmuyor, çünkü olduracak kimse yok. Çünkü herkes gidiyor, çünkü herkes gider ve tek başına kalırsın. Yalnız yapamıyorum.
Hayatın bazılarına bu kadar cömert davranırken diğerlerine neden bu kadar acımasız davrandığını anlamlandıramıyorum.
Bu da bize Tanrının imtihanı sanırım ve ben bu imtihanda başarısız olduğumu biliyorum. Yolumu seçmeliyim, neye yön vereceğimi az çok sezinler gibiyim ve ondan sonra nasıl bi manyaklık yapacağımı kestiremiyorum. Şarkı dinleyelim o zaman:
.jpg)
0 yorum:
Yorum Gönder